تا یه سنی رمز کارتم ۱۴۰۴ بود
چون معتقد بودم وقتی رهبر کشور میگه این افق نمیدونم چی چیه کشوره و ... قطعا اتفاقات خوبی توی اون سال میافته
توی اون سالیم و دلم اول به حال خودم و دوم به حال بقیه میسوزه
که در اون روزها که کمتر از امروز فقیر بودیم منتظر بودیم وعده پیرمرد محقق بشه و ثروتمند بشیم!
توی بخش های مختلف زندگی
بین باریکه های نور و چاله های کوچک و بزرگ
در حال جابه جاییم
و تا اونجا که میدونم این فقط من نیستم که اینطوریم
و ظاهرا ذات زندگی همینه...
خیلی سعی میکنم باریکه های نور رو روشون تمرکز کنم
ولی تا الان یادگرفتم همیشه با پذیرش اینکه قرار تو چاله بیافتم قدم بردارم
اماده برای چاله
ولی با امید به نور
امید لامصب ادمو داغون میکنه
هربار ناامیدی میاد سراغم میگم دیگه دوز این امید داشتن رو کم میکنم
هربار بعد از گذر از دوران سوگواری دوباره میگم نه اقا
اخمقانه است
امیده تا وقتی توشی حال میده
هنوزم نمیدونم
زیادی امیدوار میشم؟
یا همینقدر امیدواری خوبه؟