داشتم میرفتم سمینار
بعد زود داشتم میرسیدم ، خیلی زود
گفتم بذار پیاده برم یه تیکه راه رو
محل سمینار هم بالاتر از میدون ونک بود و منم داشتم از مترو حقانی میرفتم اون سمتی
خوب این مسیر سالها مسیر رفت و آمد دانشگاه من بود و کلی خاطره با دوستای عالیم داشتم
پیاده اومدم ، با وجود اینکه پام تاول داشت و درد میکرد کلی کیف کردم برا خودم
بعد اون موقع که ما دانشگاه بودیم این پل طبیعت نصفه نیمه بود
آخرای دانشگاه هم آخرای کارش بود
من که کلا با موزه و سنگ بنا و اینا هم حال نمیکنم چ برسه که برم مثلا دم یه پل وایس نگاش کنم؟
عکس و ... که عمرا
برای همین هیچوقت اون سمتی نرفته بودم
این چند روز پیش که اومدم برم برای سمینار توی راه دیدم عه ، یه پل جلو پامه که
گفتم خوب حالا که رسیدم به پل طبیعت بذار از روش برم اونر و از کنار اتوبان نرم(مثل قبلا که پلی نبود و مجبور بودیم دسته جمعی از کنار اتوبان رد بشیم)
اقا ما رفتیم روی پل و دیدیم اینکه خیلی مسخره اس که
هیچی نداره اصن ، ملتم خوشحالنا
همینجوری داشتم میرفتم اونور و فکر میکردم این همه گفتن جایزه فلان گرفت و اینجوری شد و اونجوری شد و ... سر همین؟
این شبیه یه پل هوایی معمولیه که
روی پل خیلی خلوت بود و من برای خودم داشتم به همین مسائل فکر میکردم که یکی از جلو اومد
یکی از اون شرایط ضایعی شد که دو نفر سعی میکنن به هم توجه نکنن
بعد فک کنم برای همه پیش اومده که در یک شرایطی ادم حول میشه ، نمیدونم شایدم خجالت میکشه یا هرچی ، که مسائل اولیه زندگی رو فراموش میکنه
من به دفعات راه رفتن م رو یادم رفته :-D
یعنی شرایط خاص میشه بعد احساس میکنم دارم عجیب راه میرم ، یا حرف میزنم ، حتی اب میخورم قوووووووووووووورت صدا میده :-D
خیلی تابلوه انصافا
بعد روی پلم یه جوری شد که داشت راه رفتن م یادم میرفت
خدایا اول پای چپ بود بعد راس یا اول دو تا راست بود بعد چپ؟
زانو رو باید چند درجه بیارم بالا ؟
وقتی پامو اوردم بالا چقدر بذارمش جلو تر ؟
وهزاران سوال مهم دیگه
از اونجایی که در تجربه این حس ید طولایی دارم ، میدونستم که باید سریعا به یه ور دیگه نگاه کنم و به چیز دیگه ای فکر کنم
پس نگاهم رو انداختم اونور و دیدم که پل طبیعت اصن این نیست که من روشم که
این یه پل هوایی ساده اس
پل طبیعت اونوره بابا :-D یعنی داغون شدم
دلم میخواست از رو پل بپرم پایین از دست خودم
ولی خوبیش این بود دوباره یادم اومد چجوری راه برم
